De spoorwegen hebben ons heel wat geschiedenis gebracht. Veranderde mobiliteit, ontsluiting van moeilijk bereikbare streken, verspreiding van goederen en opinies. Techniek, industrieel erfgoed. Een streep door het landschap, seinhuizen en stations als tempels van de vooruitgang.

Antwerpen-Centraal stond ooit nog op de lijst van te verwijderen gebouwen. In 1975 werd het beschermd. In Brussel hebben ze door het spoorerfgoed de afbraakbol gejaagd. Met als resultaat een aantal gedrochten uit de jaren ’80. Mooie vloeren, maar koud en leeg.

Een gebouw waar de wereld met bewondering naar keek: dat was Antwerpen-centraal met zijn spoorhal. Gebouwd onder impuls van Leopold II, toen de rubber uit Congo vloeide. Een mooi voorbeeld van de toenmalige klasse van de Belgische industrie en ingenieurs.

In dit boekje komt de bouwgeschiedenis, de inspiratie van de architecten, de functie, het onderhoud en de restauratie aan bod. De auteur slaagt erin dat op bevattelijke wijze te doen. Is dit een algehele studie? Neen, het is een gids. Maar dan wel eentje die een overzichtelijk beeld geeft van dit station doorheen de tijd.

Het overwicht ligt bij de foto’s, met wat historische beelden en ook aandacht voor wat er nu te zien is. Goed voor bijna 150 pagina’s. Niet slecht, voor een ‘Gids’.

Een geslaagde realisatie die toch doet nadenken over de titel ‘Het mooiste station ter wereld!’. Misschien wel terecht.

Stan Wagemans, Antwerpen-Centraal. Gids, Leuven Uitgeverij Davidsfonds, 2011, 144 p., ISBN 978-90-6306-629-1.